Dit was 'n groot verrassing toe Rialeen en Tim ewe formeel 'n afspraak met ons maak, net nadat Hendrik uit die hospitaal ontslaan is, om ons in te lig dat sy swanger is. Sy het dit toe al vir 'n geruime tyd geweet, maar wou nie die goeie nuus met ons deel nie agv Hendrik se siekte. Sy het nie gevoel die tyd is geleë daarvoor nie. Ek was geskok! Rialeen is my babatjie en sy was net 23 jaar oud. Ek kon net nie indink dat sy op so 'n vroeë ouderdom al 'n mamma moet word nie, maar ek het geleer om my kinders se keuses te respekteer. Tim is heelwat ouer as Rialeen en sy het al dikwels gesê dat hul nie lank gaan wag om kinders te hê nie, maar nou ja, vir my is sy my baba. Hendrik is 'n ander mens en hy was onmiddelik baie opgewonde. Ek moes eers bietjie knaag aan die gedagte om 'n ouma te word, maar as daai gogga jou eers gebyt het, is daar geen keer nie en ons kon nie wag dat die baba kom nie.
Vir Hendrik het dit iets gegee om voor te leef en het hom meer gemotiveerd gemaak om so gou as moontlik te herstel sodat hy sterk genoeg sal wees om die klein mensie te kan geniet. Intussen moes Hendrik leer om met 'n stomasak saam te leef en chemoterapie ondergaan. Hy spandeer ure in hospitale, wagkamers en spreekkamers om bloedtoetse en ander mediese ondersoeke te ondergaan. Sy lewertellings is te hoog en 'n biopsie word gedoen en hy moet roetine kolonoskopieë ondergaan om seker te maak dat die kanker nie weer groei nie. Maar ons weet daar groei 'n klein mensie in Rialeen en ons sien met vreugde uit na die geboorte. Ons almal was oortuig dit is 'n seuntjie.
In Desember kom Sulet kuier om haar siek pa en swanger suster te sien. Dit was nie 'n vrolike tyd nie, maar 'n belangrike tyd vir ons as 'n gesin om saam te spandeer en vir Sulet om haarself te verseker dat dit goed gaan met ons hier onder moeilike omstandighede.
Rialeen se klein liggaampie begin ook wys dat daar 'n mensie in dit groei wanneer sy ons vertel dat sy beplan om in hul huis te kraam. Dis 'n angswekkende gedagte vir my as die ma, maar niks wat ek sê, kan haar oortuig om van besluit te verander nie en dit beteken dat ek my ook daarvoor moet voorberei. Dis haar en Tim se besluit. Hier is die ambulansdiens effektief en die vroedvrou wat haar sal bystaan, het baie ervaring. Rialeen het baie vertroue in haar en sy oortuig my dat dit die regte besluit is vir haar en Tim en hul baba.
Net as die opwinding in mens se lewe begin afneem, moet daar mos altyd nog iets gebeur. Dieselfde tyd wat ons begin wag vir daai klein mensie om haarself aan te kondig, kry ons die slegte nuus dat Sulet in Pretoria in die hospitaal opgeneem is met 'n dodelike Kolitis. Sy was 'n geruime tyd al siek en onder doktersbehandeling, in die hospitaal en weer uit, maar die keer is sy dodelik siek. Sy het teveel bloed verloor en die medikasie wat sy gebruik bring geen verligting nie. Wat 'n stresvolle tyd! Sy ontvang 6 eenhede bloed en spandeer 2 weke in die hospitaal. Ek is in drie geskeur met Hendrik se siekte, Rialeen wat moet kraam en Sulet in 'n kritiese toestand in die hospitaal. Die een dag wil ek Suid-Afrika toe vlieg, maar ons wag vir die baba wat by die huis gebore gaan word. Dan bly ek weer. Ek berus my op die einde by die feit dat Sulet in goeie hande is en baie ondersteuning van familie en vriende kry. My swaer, Johannes, hou my ook daagliks op die hoogte van sake via Skype.
Tot op die dag wat ons kleine Aisling gebore is, het Rialeen nie een keer 'n dokter gesien nie. Alles word deur 'n vroedvrou hanteer, al die konsultasies, ondersoeke en geboorte. Sy het een keer vir 'n sonar gegaan, maar wou nie die geslag van die baba weet nie. Rialeen het verkies dat ek nie by is met die geboorte nie. Sy het vir Tim daar gehad en ek en Tim sou definitief nie 'n goeie span uitmaak nie. Ek sal nooit vergeet toe sy my na een die oggend van die 2de Mei 2015 gebel het om te sê dit is 'n dogtertjie (gewig ens) net voor twaalf op 1 Mei gebore. Als het normaal verloop en babatjie is gesond. Wat 'n verligting! Ons kon nie wag dat die son opkom om ons kleindogter te gaan ontmoet nie en te hoor dat sy Aisling Yew Morris genoem sal word.
In Desember kom Sulet kuier om haar siek pa en swanger suster te sien. Dit was nie 'n vrolike tyd nie, maar 'n belangrike tyd vir ons as 'n gesin om saam te spandeer en vir Sulet om haarself te verseker dat dit goed gaan met ons hier onder moeilike omstandighede.
Rialeen se klein liggaampie begin ook wys dat daar 'n mensie in dit groei wanneer sy ons vertel dat sy beplan om in hul huis te kraam. Dis 'n angswekkende gedagte vir my as die ma, maar niks wat ek sê, kan haar oortuig om van besluit te verander nie en dit beteken dat ek my ook daarvoor moet voorberei. Dis haar en Tim se besluit. Hier is die ambulansdiens effektief en die vroedvrou wat haar sal bystaan, het baie ervaring. Rialeen het baie vertroue in haar en sy oortuig my dat dit die regte besluit is vir haar en Tim en hul baba.
Net as die opwinding in mens se lewe begin afneem, moet daar mos altyd nog iets gebeur. Dieselfde tyd wat ons begin wag vir daai klein mensie om haarself aan te kondig, kry ons die slegte nuus dat Sulet in Pretoria in die hospitaal opgeneem is met 'n dodelike Kolitis. Sy was 'n geruime tyd al siek en onder doktersbehandeling, in die hospitaal en weer uit, maar die keer is sy dodelik siek. Sy het teveel bloed verloor en die medikasie wat sy gebruik bring geen verligting nie. Wat 'n stresvolle tyd! Sy ontvang 6 eenhede bloed en spandeer 2 weke in die hospitaal. Ek is in drie geskeur met Hendrik se siekte, Rialeen wat moet kraam en Sulet in 'n kritiese toestand in die hospitaal. Die een dag wil ek Suid-Afrika toe vlieg, maar ons wag vir die baba wat by die huis gebore gaan word. Dan bly ek weer. Ek berus my op die einde by die feit dat Sulet in goeie hande is en baie ondersteuning van familie en vriende kry. My swaer, Johannes, hou my ook daagliks op die hoogte van sake via Skype.
Tot op die dag wat ons kleine Aisling gebore is, het Rialeen nie een keer 'n dokter gesien nie. Alles word deur 'n vroedvrou hanteer, al die konsultasies, ondersoeke en geboorte. Sy het een keer vir 'n sonar gegaan, maar wou nie die geslag van die baba weet nie. Rialeen het verkies dat ek nie by is met die geboorte nie. Sy het vir Tim daar gehad en ek en Tim sou definitief nie 'n goeie span uitmaak nie. Ek sal nooit vergeet toe sy my na een die oggend van die 2de Mei 2015 gebel het om te sê dit is 'n dogtertjie (gewig ens) net voor twaalf op 1 Mei gebore. Als het normaal verloop en babatjie is gesond. Wat 'n verligting! Ons kon nie wag dat die son opkom om ons kleindogter te gaan ontmoet nie en te hoor dat sy Aisling Yew Morris genoem sal word.
Rialeen se klein maer swanger lyfie
'n Dag voor die geboorte
Ons eerste ontmoeting
