Vandag het ek skielik lus gekry om my blog, vanaf die eerste inskrywing, weer te lees. Dit is lekker om te besef hoeveel meer ons hier ingeburger is, hoeveel meer mense ons ken en hoe gelukkig ons nog steeds hier is. Daar was baie laagte punte, veral toe Hendrik nog in Suid-Afrika was en dit is nog steeds swaar met Sulet so ver van ons af, maar aan die anderkant is Rialeen so gelukkig hier en sy herinner my gereeld daaraan dat sy baie dankbaar is dat ons die groot stap geneem het.
Verlede Saterdag het ons by 'n vrou gaan kuier wat Hendrik by die hospice winkel ontmoet het. Sy kom van George af en woon al 13 jaar hier in Wellington saam met haar een seun. Haar man en ander seun het teruggegaan Suid-Afrika toe. Haar man kon nie sy voete hier vind nie en hul is nou geskei. Haar seuns het albei hul skoolloopbaan hier voltooi en naskool hier studeer, maar haar man het heen-en-weer tussen Suid-Afrika en New Zealand getrek vir tienjaar en toe besluit om terug te gaan. Die seun wat hier woon, is nou verloof aan 'n Kiwi-meisie.
Jossie is 'n verpleegster en werk nagskof by die hospice en doen volunteer werk by die winkel saam met Hendrik. Dit is lekker om met mense te praat wat al so lank hier woon. Dit help 'n mens om te besef, dat dit 'n baie lang proses is om ten volle gevestig te raak en dat dit eintlik die volgende geslag is wat egte New Zealanders word. Ons oumense bly maar immigrante. Daar is definitief baie te leer uit ander mense se stories en ervarings.
Daar is so baie dinge wat my dankbaar maak dat ons hierheen gekom het, hoewel ek vreeslik vasgeskop het toe Hendrik begin praat het om New Zealand toe te kom. Ek het ook gedink dit is aan die gatkant van die wêreld en wie wil nou hier kom woon? Ek en Rialeen het drie-en-'n-half jaar gelede vir die avontuur gekom, maar ek het van die begin af besluit, as ek kom, gaan ek hier bly. Ek het nie vir myself die keuse gegee, dat as ek nie gelukkig is nie, sal ek teruggaan nie.Ek wou suksesvol hier vestig. Die lewe in Suid-Afrika was net té stresvol vir my geaardheid.
Daarom bly so baie goed vir my 'n voorreg hier in New Zealand: om met die trein in te ry stad toe, om in die donkeraand in die straat loop, om die voordeur wawyd oop te los (sonder 'n traliehek), om by die venster sonder diefwering uit te kyk, om op te staan in die nag en nie te worry dat 'n alarm sal afgaan nie, die pragtig natuurskoon wat jou asem wegslaan, die see oral waar 'n mens gaan, skoon lug, asemrowende sonskyndae, vriendelike, aardse mense en die diverse, mengelmoes van mense wat in vrede saamleef in hierdie klein landjie.
Hier in New Zealand het ek vinnig geleer, almal is maar net mense, maak nie saak wat die kleur van jou vel is, wat jou kultuur of godsdiens is nie. Ons almal het dieselfde behoeftes en ambisies. Almal wil vir hul kinders 'n beter lewe gee en meeste mense probeer hard om hul kinders ordentlik op te voed. Ek het ook geleer dat daar baie meer christene in die wêreld is as wat ons van bewus is in Suid-Afrika. By die kerk is daar mense van al die kulture, tale en velkleure in New Zealand, wat saam met ons aanbid en dienste bywoon. Ek verstaan nou baie beter wat dit beteken om jou naaste lief te hê soos jouself.
Ons lag lekker as ons sien watse soort stories haal die voorblad van die koerante hier. Dan besef 'n mens hoe anders die lewe hier is. My kollega en kerkgenoot, wat van Amerika af kom, sê ook dat dit een van eerste dinge was wat hul, met vier kinders, oortuig het om aansoek te doen vir permanente residensie in New Zealand. Sy beskou dit as die ideale plek om kinders groot te maak nadat hul al in ander lande ook gewoon het.
Ons woon nou al twee jaar in die woonstel in Petone. Ek is baie dankbaar dat ek en Rialeen besluit het om hierheen te trek. Ek werk nou wel net vyftien minute se stap van waar ons voorheen gewoon het en sit party oggend veertig tot sestig minute in die verkeer oppad werk toe (wat net nege kilometer van ons woonplek is), maar dit is soveel droeër, warmder, sonniger en minder wind in die omgewing. Ek sien ook die see elke dag en ons is vyfhonderd meter van die strand af. Wat meer wil 'n mens hê!
Die vakansie-fase is verby en ek is nou 'n hardwerkende New Zealandse inwoner. Ons het die week ons finale visums in ons paspoorte gekry, wat ons die reg gee om in en uit die land te gaan soos ons wil. Dit het ons 'n bietjie langer geneem, omdat Hendrik die hoofaansoeker is en hy eers later gekom het.
Rialeen het haar studies voltooi met 'n rentevrye-lening van die staat wat sy terugbetaal nou dat sy werk. Sy is baie gelukkig in haar werk as 'n sjef, al werk sy onmenslike ure. Maar nou ja, Sulet werk net sulke onmenslike ure daar in Suid-Afrika. Ek weet nie wat dit is met ons kinders nie!
Hier in New Zealand trou al minder van die mense. Hier praat almal van hul 'partner' en het hul twee of drie kinders saam. Party trou eers nadat hul 'n string kinders gehad het. Ander trou nooit nie. Dit word wetlik aanvaar en die partye het dieselfde regte as 'n getroude paartjie. Rialeen en Tim woon nou saam en het 'n 'partnership' onderteken. Hul is in die proses om die huis te koop waar hul woon. Die huis is oud en vervalle en nie veel werd nie. Dit is in 'n industriële gebied hier in Petone. Tim woon al vier jaar daar. Hul beplan om 'n paar jaar daar te woon en dit dan as 'n besigheidserf te verkoop. Dit maak my en Hendrik baie gelukkig dat sy so gelukkig is. Sy en Tim is nog steeds baie verlief en vul mekaar goed aan. Sy het ook 'n goeie verhouding met sy familie. Ons kou maar nog langtand aan Tim en sy eksentrisiteite, maar ons weet dat hul vir mekaar gemaak is. Ons sal sekerlik met tyd mekaar beter verstaan.
Ons huis in Pretoria word nog verhuur en al ons geld is nog daar. Ons leef dus op wat ons hier verdien. Hendrik is in die proses om geld oor te bring hierheen. Vir tyd en wyl sal ons nog die huis daar hou. Ons sukkel nie juis met huurders en instandhouding nie en dit gee 'n bietjie van 'n inkomste. Hendrik het 'n goeie agent daar. Ons sit geen druk op onsself wat dit betref nie. Ek het ook nog 'n inkomste uit 'n polis daar. Dis 'n neseier vir wanneer ons vir 'n besoek Suid-Afrika toe wil gaan.
Ek is nie juis 'n sosiale mens nie, maar ons het goeie verhoudinge begin met mense waarmee ons saam werk, by die kerk ontmoet het en deur die hospice ken. Hendrik is ook nou 'n lid van die Petone Workermen's club. Hy het 'n vriend wat 'n afgetrede matroos :) is, saam met wie hy soms by die club 'n bier gaan drink en wat hier by hom 'n koppie tee kom drink, as ek werk. Hy het ook sy vriend, Ian en sy vrou Ann, saam met wie ons soms kuier en rugby gaan kyk.
Wellington is maar soos 'n groot dorp. Die mense is ongelooflik gasvry en Afrikaanssprekendes sal maklik 'n geselsie aanknoop as hul ons hoor Afrikaans praat. Oral loop ons mense raak wat ek ken van die kleuterskole waar ek relief het. Ons het 'n vriendelike Maori buurman wat ook na Arise church in die stad gaan soos ons.
Wellington is maar soos 'n groot dorp. Die mense is ongelooflik gasvry en Afrikaanssprekendes sal maklik 'n geselsie aanknoop as hul ons hoor Afrikaans praat. Oral loop ons mense raak wat ek ken van die kleuterskole waar ek relief het. Ons het 'n vriendelike Maori buurman wat ook na Arise church in die stad gaan soos ons.
Ons het begin rondkyk om 'n huis te koop, maar toe weer opgegee. Ons moet maar eers deur die proses gaan om ons geld hierheen te bring. Ons sal wel 'n bydrae maak tot die huis wat Rialeen en Tim gaan koop. Ons woon lekker in die woonstel en sal graag iets meer wil koop met 'n groter stuk grond by. Hier is dit veilig om op 'n plaas te woon of 'n 'lifestyle property' (kleinhoewe). Dis Rialeen se droom, dat ons saam 'n plasie kan koop eendag, maar ons sal dit eers kan doen as ons op pensioenouderdom is en nie meer werk nie. Daar is net nie werk op klein dorpies nie, maak nie saak waar mens in die wêreld woon nie.
Die weer waaroor almal so aangegaan het in Suid-Afrika, is glad nie so erg nie. 'n Mens raak maar net daaraan gewoond en daar is baie meer mooi, warm dae hier as winderige, reën dae. Natuurlik is daar dae wat 'n mens onderkry, maar in Pretoria was daar warm dae wat my ook ondergekry het. Ysige oggende in die winter in Pretoria is nou vervang met matige agt/nege grade oggende in Wellington. Ons weet nou, die wintersdae is pragtig as dit nie reën nie of bewolk is nie. Die lente en vroegsomer is koud en winderig, maar vanaf Januarie tot September het ons heerlike weer wat mens uit die huis dryf in die natuur in. Ek spandeer baie meer tyd buite as in Suid-Afrika. Die matige weer hier maak dit net soveel lekkerder buite. Ons kleredrag is aangepas vir die weer hier en dit is makliker om 'n mens warm te hou as om in die hitte te oorleef. Ek weet nou dat my wortels vanuit Europa is. Ek is gemaak vir dié weer en het net soveel meer energie hier.
Die lewe in New Zealand het nou ons lewe geword. Emosies, verlange en herinneringe vervaag met tyd en 'n mens bou nuwe verwysings, nuwe herinneringe en aanvaar die vreemde as alledaags.
Die lewe in New Zealand het nou ons lewe geword. Emosies, verlange en herinneringe vervaag met tyd en 'n mens bou nuwe verwysings, nuwe herinneringe en aanvaar die vreemde as alledaags.
