Wat 'n horribale dag!

Hoeveel van hierdie dae lê nog vir my voor? Nog een finale chemosessie volgende Maandag wat soos 'n nagmerrie voor my lé. Dit is die groot oorsaak van al hierdie ellendes. Sover het die bestraling my redelik simpatiek behandel, die naar en brakery is die gevolg van die chemo. Braak is wat my onder kry en lyk my nie, ek kan dit vermy nie. Na vyf dae in die hospitaal gedurende die eerste twee weke as gevog van naar en braaking, het ek 'n goeie week gehad laas week, in so 'n mate dat ek teen Vrydag minder naarmedikasie gevat het as voorgeskryf. Die gevolg was dat ek uit die bloute Saterdagoggend begin braak het. So leer mens maar jou les.

Ek het gestres oor wat Maandag gaan gebeur tydens die chemo,  maar ek het nie verwag dat die naarheid my so gou gaan oorval nie. Nadat ek my vyf ure by Wellington Hospitaal gesit het met vloeistof en chemo wat deur my are vloei, was ek skielik naar. Die verpleegster het dadelik 'n paar pille gebring, wat ek geglo het, sal werk voor ek met die bestralingsessie, tien minute later, sou begin. Verkeerd! Die terapeute het my vasgeskroef met die masker op my gesig en begin met die beplanning van die behandeling, toe voel ek, hier kom die braak. Ek het dapper probeer om dit in te hou, want om op jou rug te lê, vasgeskroef aan 'n bed, kan lei tot verstikking met erge nagevolge. Net toe hul begin met die behandeling,  besef ek, ek moet daar uitkom. Met 'n geswaai van my hande, het ek die terapeute se aandag gekry, hul het met 'n spoed teruggekom om my te bevry van die masker. Ek het skaars opgesit, toe begin ek braak. Wat 'n nagmerrie ondervinding wat ek nie my grootste vyand toe wens nie.

Ek kan net met lof praat van die mediese personeel hier in New Zealand.  Daar is net soveel deernis en toegewydheid by hierdie mense. Dokters is van 'n ander stoffasie, maar die verpleegsters, terapeute en hospitaalassistente is mense met wêreldse geduld en empatie. Iets wat ek in 'n mindere mate in Suid-Afrika ervaar het.

Hier mag jy vier-en-twintig uur van die dag 'n familielid of iemand van jou keuse by jou hê, om jou te ondersteun.  Niemand word dus huis toe gestuur as die nag neerdaal nie en besoekers kom en gaan heeldag. Snags sien jy mense slaap op elke bank in die sitkamers en verpleegsters kom en gooi komberse oor hul. Families sit daar deur die dag saam en eet KFC of ander wegmeemkos. Voor kersfees het families tafels bymekaar gestoot, feestelik versier en 'n kersmaaltyd saam met hul siek familielid geniet met tuisgekookte kos wat die gaste gebring het. 

Jy hoef ook nie heeldag in jou bed te lê nie. Pasiënte word aangemoedig om aan te trek en uit te gaan na die café, in die hospitaal, om koffie te drink of om in die tuin te gaan ontspan. Party pasiënte wat gesond en sterk genoeg is, gaan saam vriende en familie na eetplekke naby die hospitaal en kom terug, trek pajamas aan en klim terug in die bed. Iets wat ek verseker nie lus was om ooit te doen nie. Ek beweeg tans net tussen die huis en hospitaal. Jy sal my nêrens anders sien nie. Inkopies word on line bestel of Hendrik of Sulet moet dit doen. Ek is net te swak en siek om enige iets anders te doen. Om terug te kom na vandag se nagmerrie ondervinding, toe ons teruggekom het by die huis, het Hendrik dié oulike klein krimpvarkie voor ons huis op die sypaadjie gekry, gereed om die straat te probeer kruis.

Ek het myself lam geskrik toe Hendrik dit vir my wys. Sulet het ook 'n sprong gegee, maar nadat Hendrik ons verseker het dit is 'n onskuldige diertjie wat ons niks sal aandoen nie,  kon ons die oomblik geniet.  Weg is al die dag se sorge! Na al ons "ooo's" en "aa's" en fotonemery, het Hendrik dit weer veilig gaan terugsit in die natuurresrvaat wat agter aan ons eiendom grens. Wat 'n opgewondenheid na 'n horribale dag. Die nag was ook nie veel beter nie, hoewel ek nie gebraak het nie, was ek die heel nag naar en het my nag op die bank deurgebring, tussen slaap en wakker. Hopelik is vandag 'n beter dag😊

Vasbyt!

Ek kry soveel boodskappe wat my prys omdat ek so dapper is, maar ek is nie dapper nie, ek het nie 'n keuse nie.  Ek kan kies om nie deur hierdie behandeling te gaan nie en sit en wag om dood te gaan, maar as ek nog 'n paar jaar tot my lewe wil toevoeg, moet ek deurdruk. Dit is nie maklik nie, maar ek moet positief bly. 

Ek het die keuse gemaak om my storie te vertel aan almal wat belangstel. Dit stel my baie bloot, maar die doel is om kennis te versprei en moontlik hoop aan ander te gee wat iemand ken in dieselfde posisie as ek. Kennis is mag. Kop en nekkanker neem toe en deur bewus te wees van die eerste tekens,  kan ek ander help om nie maande te wag, soos ek, om mediese hulp te kry nie. Vroeë diagnose het 'n beter uitkoms.

In my geval het ek deur 'n episode van major depressie gegaan en hoewel ek elke dag bewus was dat ek myself raakbyt en nie die mondulkus gesond kon kry op my eie nie, het die depressie my gekeer om by die tandarts uit te kom. Toe ek wel daar uitgekom het, het die tandarts dit nie herken as 'n kankerulkus nie. Eers toe ek my huisdokter besoek het, is die diagnose gemaak. Teveel water het in die see geloop voordat ek by die spesialiste uitgekom het. Gelukkig was daar net verspreiding van my mond na die limfkliere in my nek en nie na die ander organe van my liggaam nie. Dit maak prognose soveel beter,  maar maak nie dit wat ek moet deurmaak makliker nie.

Deur die feit dat ek my storie so openbaar maak, kry ek ongelooflike ondersteuning van uit alle oorde. Dit gee my die krag om deur te druk en nie moed op te gee nie. Dit is definitief nie maklik nie en stel hoë eise aan my en my familie, wat saam met my deur hierdie beproewing moet gaan. Hendrik het baie begrip, aangesien hyself deur 'n nagmerrie ondervinding gegaan het met kolonkanker.  'n Mens kan nie help om te vra, hoekom moet dit weer met ons gebeur nie? Ons wat 'n relatiewe gesonde lewe lei, gesond eet, min alkohol, rook nie, matige oefening ensovoorts. Wat het ons gedoen om dit te verdien? Ek probeer my kop skoon hou van allerlei gedagtes wat my in kringe laat dink. Ek wil nie oor goed top waarvoor ek nie antwoorde het nie. Ek moet net positief bly en glo dat ek die kanker kan oorwin. 

Ek  is nou by die drie weke merk, my behandeling strek oor drie-en-dertig dae, vyftien daarvan is afgehandel. Dit word moeiliker, want die bestraling veroorsaak mondsere, in my geval in my keel, wat sluk baie moeilik maak. Dit lyk soos 'n apteek hier by ons, alles om my aan die eet te hou. Ek is weer terug op Nutribullet etes😉, want kou is moeilik en met 'n seer in my keel, is sluk ook 'n nie maklik nie. Ek is ook doodsmoeg en slaap almeer deur die dag, maar ek moet elke dag, behalwe Saterdag en Sondag,  aanmeld by die hospitaal vir 'n bestralingsessie. Dit is nie maklik nie, maar ek moet net deurdruk! Die einde van die behandeling kom nou in sig, dan 'n ses weke hersteltyd en hopelik kan ek daarna weer iets van die ou Ronel in myself raaksien.