Godverlate

Dis Maandag en weer sulke tyd, chemo en daarna bestraling. Jippie! Iets om na uit te sien😉. Na die vyf dae wat ek in die hospitaal gespandeer het verlede week, het dit bo verwagting goed gegaan die naweek.  Ek was glad nie naar nie, baie energie gehad en het hope kos verslind (binne die beperkings van my eetvermoë). Nou lê ek weer hier in die hospitaalbed gekoppel aan pype wat vloeistof in my are pomp en dan is dit tyd vir my weeklikse chemo. Na chemo moet ek na die radiologie-afdeling op 'n ander vloer van die hospitaal jaag vir 'n bestralingsessie.

Dis hoe ek op die bed vasgeskroef word, met 'n doelgemaakte masker, tydens elkeen van hierdie sessies van bestraling om die kanker dood te maak in die limfklier en dit wat moontlik agtergebly het na chirurgie. 

Gisteraand kon ek nie slaap nie, die stres het my mal gemaak. Ek wil net nie weer teruggaan hospitaal toe nie. Ek voel veilig in die hospitaal, want hul kyk goed na my, maar dit plaas baie stres op almal om my. Ek is nou onder die sorg van Wellington Hospitaal en moet daar opgeneem word totdat my behandeling afgehandel is. Dis ver om te ry om my te besoek. Sonder die besoeke word die dae net te lank en vervelig. Ek het dit moeilik gevind om te fokus en kon dus nie lees of tv kyk nie. Ek het darem 'n vriendin gemaak en haar besoek in haar kamer of ons het saam gekuier in die sitkamer. Maar ek weet verseker dat ek liewer my tyd saam met my familie wil spandeer as in 'n hospitaalkamer.

Hier waar ek nou sit en skryf, is ek by die huis en niks naar nie. Maandag is agter die rug en die slimmense was reg, dit gaan baie beter as die eerste twee weke.  Wat 'n verligting! Die pille werk dié keer en ons verstaan beter hoe ek dit moet gebruik. Hopelik spandeer ek die week by my eie huisie. Ek wil nie 'n hospitaalkamer gou weer sien nie. 

Gewigsverlies is iets wat ek nog altyd met kanker geassosieër het, maar nie in my geval nie. Ek sê mos, dit vat meer as kanker om my maer te kry. In die laaste twee weke het ek 2.5kg verloor as gevolg van die  naarheid en die feit dat ek nie kon eet nie.  Daarvan het ek alweer 'n kilogram opgetel nou dat ek my etes aanvul met Ensure, roomys, botter en alles wat 'n mens vetmaak. Ek verkies om vet en lewendig te wees as maer en dood😮.

My fighting spirit is ook terug. Verlede week se hospitaal insident, het my laat twyfel of ek die ses weke behandeling sal kan deurvoer. Dit het my moraal verlaag en as Christen het ek begin twyfel of ek God kan vertrou. In my leeftyd het ek al soveel Christene gesien wat sterf aan kanker, al het ons almal gebid vir genesing. Ek het vriende so verloor en ander na aan ons. Hoe weet ek wat die wil van God is? Wat is Sy doel met hierdie kanker? Hoekom laat God sy kinders deur hierdie ellendes gaan? Ek wil my kinders beskerm teen die ellendes van die werêld. Hoekom doen Hy dit nie vir my as Sy kind nie? Die angs het my oorval en het 'n fatalistiese nagevolg gehad van, "whatever " dis nie in my hande nie en miskien is dit my tyd, niks wat ek doen, gaan dit verander nie. Hoewel soveel mense  vir my bid, is my lewe in God se hande en ek weet nie wat Sy wil is nie.

Skielik oor die naweek begin ek beter voel,  klim uit die bed, raak doenig in die huis, kook kos, eet lekker,  drink my Ensure en skielik sien ek weer die lig. Vandag het ek gegaan vir my behandeling en ek is nie naar nie. Skielik daal die besef op my neer, ek is nog nie dood nie en ek kan deur dit kom as ek harder probeer. Dit is in my hande en miskien is daar 'n les te leer vir ander deur my stryd met kanker. As ek dit kan veg, gee ek hoop aan ander. Die wat vir my bid, se geloof in gebed word versterk en hul bid weer vir ander ook, maar die belangrikste is die besef, dat God sekerlik nie wil hê,  ek moet op die bed lê en wag om dood te gaan nie. Niemand gaan iets daaruit leer nie.

Ek besef nou ek is verby die halfpad merk wat chemo  betref, drie van vyf chemo behandelings is verby en elf van drie-en-dertig bestralingsessies. Dis net my kop wat in my pad staan, so ek moet my kop regkry. Ek vra jul dus, al kan ek soms nie bid nie, julle gebede hou my na aan God. So bid vir my. Ek weet, al los ek, Hy hou my vas. Dankie vir almal wat vir my bid en elke dag aan my dink🧡❤ Ek weet ek kan dit doen!

Dankie vir al die liefde, ondersteuning en begrip

Daar is baie te leer in moeilike tye, nie net van jouself nie, maar van jou familie, vriende, kennisse en vreemdelinge. 'n Mens kan 'n studie doen en mense klassifiseer in groepe in terme van hoe hul reageer as hul gekonfronteer word met mense in my situasie. My situasie is dat ek Kop en Nekkanker het, met opsigtelike operasie wonde wat ek nie kan wegsteek nie, van waar my lip middeldeur gekloof is tot agter my linkeroor. Asof dit nie genoeg is nie, is daar 'n aggressiewe limfklier wat in my nek, naby my oor, groei teen 'n spoed. Dié kan ek ook nie wegsteek nie. As dit nie op my eie gesig was nie, sou ek dit beskryf as grillerig of konfronterent. Ek sou definitief nie daarna wou kyk op iemand anders se gesig nie, want dit is gross. Daarom verstaan ek dat dit vir mense na aan my nie maklik kan wees nie.

Etter loop uit die limfklier wat ontsteek geraak het na die biopsie gedoen is. Daar is geen hoop dat dit sal ophou voordat ek die radioterapie voltooi het nie. Die dreinering veroorsaak baie verleentheid, want dit diskrimineer nie tussen plek en tyd nie, as ek weer voel loop dit in my nek af. Deesdae dra ek 'n strop om my nek om dit in toom te hou.

Maar so moet ek nou maar saamleef daarmee asook met ander se reaksie daarop. Ek is natuurlik van die weghardlopers. As ek met ander se siektes gekonfronteer word,  raak my tong dik en my bene lam, ek kan aan niks dink om te sê nie en sal alles doen om die situasie te vermy. Ek het dus begrip vir mense wat verkies om weg te kyk en die eerste geleentheid gebruik om te ontsnap.

Vir baie mans is dit makliker om 'n grappie te maak of iets ligssinnigs te sê. Ek het respek vir dit, want 'n bietjie humor kan enige spanningsvolle situaie ontlont. Party gee drukke en soene en belowe hoe hul sal kom kuier en jy sien hul nooit weer nie. Ander helder jou dae op met onverwagte blomme of besoeke en selfs 'n klein geskenkie. Party stuur vir my inspirerende kaartjies op WhatsApp of Facebook met verwysings na die Bybel en geneesing ander verkies 'n meer ernstige trant en vind trooswoorde direk van uit die Bybel. Hul erken dat hul nie antwoorde het nie, maar God sal vra dat Sy wil geskied. Hul bid ook vir my en my gesin om sterk te staan in die moeilike tyd.

Ander gesels net gereeld met my op WhatsApp oor alledaagse gebeure, vra uit oor wat aangaan met my behandeling en hoe ek voel, haal 'n Bybelvers aan om my te vertroos. In die oggend vroeg is daar weer 'n groet en verwysing na varsgemaakte koffie en wense vir 'n goeie dag. Alles op 'n ligte trant wat ou vriendskappe weer opwarm en by my 'n gevoel van opregte omgee en belangstelling skep.

En dan is daar die wat drie keer op 'n dag stuur: "Hello. Hoe gaan dit daar?" Of jy dadelik antwoord of twee ure later, die reaksie is dieselfde... geen verdere reaksie. Hoe dit gaan, is irrelevant, hul het mos darem gevra. Party leef in ontkenning en wil die hele tyd jou verseker dat alles reg sal eindig, ek moet net vasbyt. Ander besef ten minste dis nie so eenvoudig nie en probeer my troos en moed in praat vir wat ook al vir my voorlê, selfs moontlik die dood,

Ek probeer maar net my kop stil hou, top oor niks, dink aan niks, vertrou op niks. Leef van oomblik tot oomlik, want ek weet nie wat die uitkoms gaan wees nie, God alleen  weet. Ek weet wat ek wil hê,  natuurlik lewe!  Maar soos Aisling, ons vierjarige kleindogter, te reg sê, ons kan nie alles kry waarvoor ons vra nie. My gebede het opgedroog en ek maak staat op ander se gebede namens my, want my kop is leeg. Wat mag ek vra? Mag ek vra om te lewe, terwyl ander om my doodgaan van kanker, jongmense met klein kindertjies? Wie is ek om te dink ek mag nog jare tot my drie-en-sestig voeg?

Ek wil net deur ses weke se chemo en bestraling kom op 'n manier waarop dit vir my kinders verdraagsaam is, sonder om my te sien met my kop oor 'n toiletbak hang of in 'n hospitaal bed omdat ek niks binne kan hou nie. As ek dit kan doen, mag die lewe dalk weer ander betekenis hê en sal ek weet of daar hoop is. Is die nuwe kankeragtige limfklier vernietig deur die behandeling of moet dit nog weer chirurgies verwyder word? Dan is daar die ses weke wag voordat die eerste kankertoetse en skanderings gedoen word om te bepaal of my liggaam vry is van die kanker. Maar daaroor kan ek net droom, dis nog ver in die toekoms.

Vir nou moet ek net Maandag se derde chemo oorleef sonder om te braak, sonder om weer meer as die helfte van die week in 'n hospitaalbed te spandeer en hopelik teen volgende naweek dit weer reg te kry om die wêreld in die oë te kyk. Tien van drie-en-dertig bestralingsessies is reeds afgehandel, vordering is dus goed. Ek het 'n skrale 2.5 kg gewig verloor oor die laaste twee weke, maar die slim mense dink dis teveel. Ek neem nou Ensure om my etes aan te vul. Dit help dat ek meer energie het en meer rondbeweeg in die huis, anders lê ek teveel op die bed. Almal beveel darem aan dat ek soveel moontlik moet rus, maar slaap ontwyk my en angs oorval my as ek so lê en probeer om my kop leeg te hou.

Maak nie saak hoe jy jou omgee wys nie, dit beteken baie vir my. Ek sukkel baie met empatie en weet hoe moeilik dit is om die regte woorde te vind in moeilike situasies soos dié. Selfs sommige van die professionele personeel het 'n natuurlike empatie terwyl ander moeilik kommunikeer en nie weet nie hoe om hul kennis simpatiek oor te dra nie. Van familie, vriende en kennisse vra ek net gebede. Sonder almal se gebede kan ek nie hierdie paadjie suksesvol voltooi nie. As jy iemand is wat nie bid nie, vra ek net positiewe gedagtes vir fisiese krag en emosionele sterkte om die kanker te kan veg vir so lank ek nodig het. 

Opstaan uit die bed en stort is 'n stryd, maar ek moet vyf dae van die week by die hospitaal aanmeld vir bestraling en Maandae vir vier ure se chemo.  Daar is nie meer iets soos grimering of mooi gekamde hare nie, net stort, los klere, tandeborsel en vingers deur die hare en ek is reg om te ry (tot Hendrik se vreugde😊).

Is doodgaan 'n opsie?

Soos jul seker kan voorstel dink ek baie aan die dood deesdae. Dis nie dat ek wil doodgaan of reeds moed opgegee het nie, maar ek dink dit is maar net iets waarop ek myself moet voorberei. Kanker is 'n rollercoaster ride met goeie en slegte dae, goeie en slegte nuus, dae van hoop en dae van wanhoop. Jy kan vir jouself jok en sê, ek gaan gesond anderkant uitkom, maar geen dokter gaan vir jou 'n waarborg gee nie. Hul gaan nie eens vir jou sê, jy is genees van kanker die dag wat hul nie meer kanker in jou liggaam kan kry nie. Nee, hul gaan sê, jy is in remissie of kankervry,  want hul weet, eendag kan jy moontlik opstaan en die kanker het weer begin groei in 'n ander orgaan. As jy gelukkig is, val die siekte jou nie weer aan gedurende jou leeftyd nie of jy gaan dood van iets anders voordat dit kans kry om êrens anders te begin groei. Dood is nooit uitgesluit nie.

Ek het deur 'n rowwe week gegaan waar 'n onkoloog die wa voor die perde gespan het en begin praat het asof daar reeds verspreiding was van kanker na ander organe. Hy het woorde gebruik soos 'ongeneesbare siekte', 'agressiewe kanker' en 'geen behandeling'. Dis 'n angswekkende boodskap om aan te hoor. Toe die uitslae van die CT scan kom was daar geen verspreiding nie. Wat 'n verligting! Hierdie woorde het my laat besef dat ek wel oor die dood moet dink en my gesin daarop moet voorberei. Dood is nooit uitgeskakel nie en dis beter om die moontlikheid daarvan te bespreek as om onverwags daarmee gekonfronteer te word. Die gedagte om van jou geliefdes afskeid te neem, is 'n hartverskeurende gedagte, maar niemand gaan vir ewig lewe nie. Elkeen van ons is een dood verskuldig. Party van ons gaan jonk dood en laat jong kinders agter en kan hul kinders nie sien opgroei nie, hul vreugdes en hartseer deel nie, hul geluk wens met die mylpale wat hul bereik nie of kleinkinders vashou nie. Ander van ons word negentig jaar of ouer, maar raak swak en afhanklik van ander se versorging. Ten minste het ek my kinders sien groot word en die liefde ervaar wat 'n kleinkind in 'n mens se lewe bring. Ek weet ek het 'n goeie  lewe gehad en daar is baie om voor dankbaar te wees, maar ek voel nie gereed om nou al vaarwel te sê nie.

Ek weet dit klink asof ek klaar dink dat ek gaan doodgaan, maar ek speel net rond met al in die inligting in my kop. My kop is reg op die oomblik en ek is gereed om die kanker te veg nadat ek verlede Saterdagnag begin siek voel het en Sondag met 'n temperatuur in die hospitaal opgeneem is. Ek is voos gesteek met naalde om bloed te trek en vloeistof van elke orgaan van my lyf is getoets, ingesluit van die nuwe kankeragtige limfklier in my nek. Maandag het hul my huis toe gestuur met 'n diagnose van cellulitis. Cellulitisis 'n bakteriële velinfeksie wat ontwikkel het waar die sist in my nek is. My nek was rooi, warm en geswel. Met 'n voorskrif vir antibiotika is ek huis toe, maar om die eerlike waarheid te sê, ek het alles behalwe beter gevoel en het die res van die dag uitgeput in my pajamas in die bed gespander.

Dieselfde middag het die dokter, Annie, die een wat ek die hoofmeisie noem, my gebel en gesê, volgens die toetsuitslae het hul 'n fout gemaak en ek moet so gou as moontlik terugkom om weer in die Hutt  hospitaal op geneem te word. Antibiotika is in my lyf ingepomp deur 'n binne-aarse lyn om die cellulitis én longontsteking op te klaar. Ek het al die tyd gehoes vandat ek die tracheabuis ingehad het na die sjirurgie. Ek het ons huisdokter besoek, elke verpleegster en dokter wat ek oor die laaste weke gesien het, hieroor gevra, maar niemand het gedink ek het antibiotika nodig nie tensy ek 'n temperatuur ontwikkel. Gelukkig het ek toe 'n temperatuur ontwikkel en nou het ek antibiotika gekry en ek is dankbaar dat die gehoes amper verby is. Die eerste x-strale wat Sondagaand van my longe geneem is, het nie longontsteking aangetoon nie, maar toe hul dit Maandag herhaal het, het dit aangetoon dat daar diep, onder in my linkerlong grys kolle was. 

Ek moet nog drie dae op die antibiotika bly al begin hul môre al die gif in my liggaam inpomp om die kanker dood te maak. Gelukkig voel ek nou gereed. Ek weet ek is gesond en emosioneel is ek gereed vir die ses weke wat voorlê. 

Nog slegte nuus vir my😒

Orale kanker het my baie nuwe dinge geleer wat ek hopelik kan toepas in my lewe, as ek gespaar word. Daar is net soveel stereotipes wat ingeprint word van 'n jong ouderdom en wat die manier waarop ons die lewe sien, beïnvloed asook hoe ons reageer op moeilike situasies soos ek tans deurmaak. Op hierdie stadium agiteer dit my dat ek gekondisioneer is om voor te hou dat:

• alles okay is, 
• dinge nie so erg is nie, 
• God jou die krag sal gee om die laste wat op jou pad gebring is te kan dra, 
• die Here niks op jou pad sal bring wat jy nie kan dra nie, 
• ek moet fokus op die positiewe, 
• deur te glo alles verseker goed sal afloop, jy gesond sal word omdat ander mense vir jou bid.

Dis alles bull shit! 

• Alles is nie okay nie. 
•  Dinge is baie erger as wat ek my voorgestel het.
• Ek weet nie of alles goed gaan afloop nie. 
• Die Here het alreeds meer op my pad gebring as wat ek kon dra (daarom het ek deur 'n episode van major depressie gegaan). 
• As 'n mens siek is soos ek en deurgemaak het wat ek die laaste jaar deurgemaak het,  is daar min positiewe goed om op te fokus.
• Ek kan baie mense op noem wat doodgegaan het, hoewel ander vir hul gebid het. Gebed is geen versekering dat jy gesond gaan word nie.

Al wat ek kan sê, is dat ander se gebede my dra en krag gee om dit deur te maak wat op die oomblik met my gebeur. Ek dink nie ek sou dit kon doen sonder die onderskraging van familie, vriende en medegelowiges nie. Maar ek is moeg om te maak of dit wat besig is om met my gebeur, maklik is, dat ek sterk is en dat ek die las van die kanker op my liggaam en gees kan dra. Dit is nie maklik nie en om weer slegte nuus te kry, is soos 'n doodsvonnis!

Ja, nog slegte nuus! Daar is weer 'n geswelde limfklier in my nek, onder my oor, drie sentimeter in deursnit. Woensdag het ek gegaan vir die maak van my masker om te dra tydens bestraling. Daarna is daar weer 'n CT scan gedoen met die masker op my gesig, vasgeskroef aan die bed. Donderdag het die radiologie onkoloog my gebel en gesê, daar is 'n donker ronde kol op die uitslae van die skandering wat moontlik 'n kankeragtige limfklier kan wees. Vrydag het ek vir 'n nood biopsie gegaan. Dinsdag moet ek weer vir 'n CT scan van my longe gaan. Deja vu! Nimmer eindigend!

Maak nie saak hoeveel keer ek vir myself gesê het, alles is okay nie of ander mense my probeer verseker het dat ek die krag sal kry om weer hierdeur te gaan. Ek wil nie weer teater toe te gaan nie en weer deur die herstel periode gaan nie. Al ons beplanning is omver gegooi. Hendrik het net soveel dae verlof en een van ons moet werk. Sulet sou hier wees terwyl ek deur bestraling en chemo gaan, om te help om by die hospitaal te kom elke dag. Wat nou? Alles is nou deurmekaar en onseker. Ons moet wag vir die nuwe week om te hoor wat die uitslag van die biopsie is. Die gewag maak 'n mens mal!

Al wat ek vra, is om my die ruimte te gee om te treur oor my geskende gesig, maak nie saak of dit beter lyk as wat almal verwag het nie, my ingesluit. Ek word met die wonde gekonfronteer elke keer wat ek in die spieël kyk. Ek moet 'n bib dra soos 'n kind as ek eet, want kos loop uit waar ek nie die nodige spierkrag het om my lippe te sluit nie. Eet in die openbaar is 'n verleentheid. Moenie vir my sê, dit sal beter word nie, want nie eens die dokter weet of dit gaan beter word nie.

Ek vra vir empatie, vir woorde wat my sal help om dit wat ek werklik voel te erken. Soms wil ek net huil en wens dit het nooit met my gebeur nie of myself jammer kry, want ek het rede om myself jammer te kry. Ek wil weet, ek mag maar sê, dit gaan nie goed nie, want dit wat besig is om met my te gebeur, is meer as wat ek kan dra. Moet my nie vertel dat dit goed sal verloop nie en dat ek anderkant sal uitkom nie. Sê liewer dat dit wat my liggaam deurgaan, is hel, dat jy dit nie jou grootste vyand toewens nie, want dit is hel! Wat van die ou Ronel oor gaan wees aan die einde van die reis, weet ek nie, miskien ses voet onder die grond, want dit lyk almeer dat daar 'n goeie kans vir dit is. Ek en my familie moet ons voorberei vir dit. Dit help nie ek steek my kop in die sand soos 'n volstruis nie.

Hoe sou die lewe sonder humor wees?😂😂

Ek moes my seker maar in die hospitaal vermaak met allerlei gebeure wat om my afgespeel het, sodat ek my aandag kon aflei van  wat my liggaam besig was om deur te maak. Die dokters was vir my in besonder snaaks. Dokters is nie mense wat deel is van my alledaagse lewe nie, veral nie jong dokters in hul middeldertigs nie. Hul verteenwoordig vir my die yuppie generasie.

Die plastiese chirurg wat verantwoordelik was vir my operasie, is 'n bekwame jong dame met 'n warm empatiese persoonlikheid (wanneer sy my besoek het met haar teaterklere  en sonder grimering), maar as sy met hoë hakskoene en haar dokterstas daaraan gekom het, was sy super professioneel en 'n model yuppie. Die ander dokters het na haar verwys as 'the Boss' of Fiona, wat natuurlik haar naam is. Hul het groot ontsag vir haar en doen niks sonder haar goedkeuring nie, maar dit keer hul nie om elkeen 'n opinie van hul eie te hê nie.

Die oggend rondtes is deur 'n span 'registra doctors' gedoen (dokters wat besig is om opgelei te word as chirurge of ander spesialiteitsrigtings). Wie hul almal was en wat elkeen se funksie was, het ek nie 'n idee van gehad nie, maar hulle was stiptelik daar elke oggend gedurende die week. Naweke was daar een chirurg aan diens wat die rondtes gedoen het.

Die groep jong dokters, mans en dames van 'n verskeidenheid kultuuragtergrond, het 'n 'hoofmeisie' gehad naamlik Annie. Sy het amper die eindpaal bereik om te kwalifiseer as 'n plastiese chirurg en die ander lede van die span is dus nog in opleiding. Die verpleegsters was in rep en roer sodra Annie en haar span daar in ons saal begin rondbeweeg het, dan word alle pleisters en verbande verwyder sodat al my wonde sigbaar was vir die inspeksie wat sou volg. Annie was altyd die woordvoerder en die verpleegster het senuweeagtig daar rond gestaan om al die waarnemings en opdragte aan te hoor en 'n mental note te maak van wat die res van die dag met my moet gebeur in terme van wondversorging, mondhigiëne, medikasie ensovoorts.

Die jong dokters kon nie net rustig in my kamer ingestap kom, soos alle ander mense doen nie. Hulle was altyd op 'n drafstappie, net om seker te maak dat ons kennis neem dat hul besige mense is en nog baie gehad het om in te pas in die dag. Nadat Annie verneem het na my welsyn en my wonde bestudeer het, word die groot kollig met 'n skanierarm bo my bed nadergetrek en aangeskakel sodat dit reg in my gesig skyn. Ek het vinnig geleer om my mond wawyd oop te maak sodat die hulle die binnekant van my mond kon observeer, sommige van hul het nog 'n flitsie of selfoonlig byderhand gehad om beter te kon sien. Die oomblik wat hulle die lig afgeskakel het, het almal gelyk begin praat. Elkeen het 'n opinie gehad, maar niemand het geluister na enige iemand anders se opinie nie. Elkeen wou harder praat as die ander totdat Annie hulle opdrag gegee het om hulle gesprek êrens anders te gaan voortsit. Hulle het net so vinnig uit my kamer verdwyn as wat hulle daarin gekom het. Nadat hulle die argument voltooi het in die gang voor my kamerdeur, het Annie teruggekom om my in te lig van hul besluite. Hierdie terugvoer het niks beteken nie, want die 'boss' moes dit eers goedgekeur het, wat gewoonlik nie gebeur het nie. 

As ek 'n spotprenttekenaar was, sou ek 'n hele comic boek kon uitgee met die klomp jong dokters as die hoofkarakters, maar nou ja, dit is nie my talent nie, ek sal maar liewer by skryf bly. Dié dokters het my dag gemaak en ek het elke oggend uitgesien na hul besoek. Ek het gou uitgevind om my nie te steur aan Annie se terugvoer aan my nie en om maar te wag om van Fiona te hoor, want haar woord was wet. 

Hierdie ligsinnige oomblikke sal vir altyd in my herinneringe in geêts wees. Die dokters het my baie verwar, omdat hul nie uit een mond kan praat nie, maar die verpleegsters was uitstekend. Elke verpleegster doen ook dinge op haar eie manier, maar ek weet dat hul nie hierdie beroep vir die geld gekies het nie. Elkeen is daar omdat hul geniet wat hul doen. Soveel geduld, empatie en liefde sal mens nie maklik op 'n ander plek kry nie. Ek haal my hoed vir hul af, want dis hulle wat ons weer gesond genoeg kry om huis toe te kan gaan, wat ons wonde bly versorg en kyk dat ons sterk genoeg word om ons normale lewe te hervat. En tog bly dit een van die laagsbesoldigde beroepe. Dit gaan my verstand te bowe. Snaaks genoeg sien 'n mens nie yuppies onder verpleegsters nie. Hul sloof nederig voort dag en nag om deur al hul verantwoordelikhede te kom 🤔