Op die agste Februarie sal ons 'n jaar in New Zealand wees en ek kan met alle sekerheid sê, ons lewe in New Zealand is bo-normaal gelukkig. Ek dink nie ek kon soveel vreugde gedurende 2011 in Suid-Afrika ervaar het nie. New Zealand is vir my soos 'n groot vakansie-oord wat ek moet eksploreer en wat ek ten volle wil geniet. Elke dag het iets nuuts ingehou om te doen, te ondek en die euforie in my wakkker te hou. Dis soos 'n nuwe liefde in jou tienerjare. Elke oomblik daarvan word deur al my sintuie beleef. Miskien is ons nog in die 'honeymoon' fase (soos sommiges dit noem) en sal ons meer realisties raak met verloop van jare, verliefdheid kan oorgaan in ware liefde of ontnugtering. Dit kan ons nie nou al voorspel nie.
2011 was gevul met allerlei nuwighede waaraan ons nie gewoond was nie en waarby ons moes aanpas. Daar was nuwe geluide asook onbekende stiltes. Hier hoor ons nie honde blaf nie, want as jou hond blaf en die bure kla, word jy beboet en jou hond weggevat en in pleegsorg geplaas. Ons hoor nie donderweer nie en die geluid van harde reën wat heel nag val nie. Ons moes gewoond raak aan nuwe voëlgeluide, busse wat in ons straat ry, boy racers wat in die nag in die strate jaag en die geluide van die Wellington wind wat teen stormsterkte waai. Oral waar jy kom en op die bus en trein, praat mense in vreemde tale, tale uit die ooste, Spaans, Samoan, Hindi, Frans, Hollands, Duits, Kiwi Engels en Engels met ander aksente. Hier sien jy wat reënboognasie werklik beteken, mense van alle kulture en uit elke land van die wêreld wat in absolute harmonie met mekaar leef.
Lekker eet, bly maar lekker! Hier kry jy kosse van oor die wêreld, Thai, Malaysian, Indies, Sushi en Chinese kos om elke hoek en draai, Franse Cafés, Italiaanse restaurante, Irish pubs (bar, soos hul dit hier noem), Duitse bakkerye, Hollandse kaaswinkels en natuurlik die tipiese, alom bekende New Zealandse cafés wat almal die beste koffie ooit bedien! En New Zealandse wyne, bier, ciders en egte gemmerbier is absoluut voortreflik. Suid-Afrikaanse boerewors kan jy oral koop, sommer in ons local supermark, Countdown. Biltong en droëwors koop ons by Springbok Butchery in Tawa, nie ver van my werk af nie of by Ontrays (die Suid-Afrikaanse winkel) in Petone, daar is geen verskoning om nie lekker te eet in New Zealand nie behalwe dat dit 'n arm en 'n been se prys kos om uit te eet soos seker in enige ander land. Maar ons weet al waar om 'n bargain te kry en gelukkig het hul geen probleem hier dat ons geregte deel nie, hoewel 'doggy bags' 'n vreemde begrip is ('n plastiese bakkie in die handsak kom in sulke gevalle handig te pas). En natuurlik spotgoedkoop vis, salmon en prawns het 'n stapelvoedsel geword vir ons. Gluten free is hier groot en is dus oral beskikbaar in die vorm van hamburgers, pitzas, brood en ander gebak. Vir Rialeen, wat gluten onverdraagsaam is, is dit 'n blessing en sy het 'n paar kilogram aan haar petite lyfie aangesit (waaroor sy baie bly is) vandat sy meer stysel eet.
In die winter het dit vir die eerste keer in dekades gesneeu in Wellington. Vir ons was dit 'n totale nuwe ervaring. Ek wou net snoesig onder my komberse lê, maar Rialeen het elke oomblik van dit geniet en my uit die bed geruk om die volheid daarvan te ervaar. Die warmder nagtemperature en koue dagtemperature in die winter was vir ons 'n nuutjie. Ek het 'n paar keer goed natgereën omdat ons van openbare vervoer afhanklik is. Die winter het ook allerlei siektes, vir my veral, gebring en ek het dae in die bed spandeer om ontslae te raak van die New Zealandse virusse waaraan my liggaam gewoond moes raak, asook die simptome van tonsilitis en maaggriep.
In die winter het dit vir die eerste keer in dekades gesneeu in Wellington. Vir ons was dit 'n totale nuwe ervaring. Ek wou net snoesig onder my komberse lê, maar Rialeen het elke oomblik van dit geniet en my uit die bed geruk om die volheid daarvan te ervaar. Die warmder nagtemperature en koue dagtemperature in die winter was vir ons 'n nuutjie. Ek het 'n paar keer goed natgereën omdat ons van openbare vervoer afhanklik is. Die winter het ook allerlei siektes, vir my veral, gebring en ek het dae in die bed spandeer om ontslae te raak van die New Zealandse virusse waaraan my liggaam gewoond moes raak, asook die simptome van tonsilitis en maaggriep.
Party dae waai die wind jou van jou voete af en soms reën dit dae aanmekaar. Dan het ons weer weke van helder, windstil dae ervaar met die pragtigste diepblou, wolkelose hemel. New Zealand is beeldskoon mooi! Dit is soos 'n groot park, van hoek tot kant. Jy kan nie ophou kyk nie. Dis nie net groen nie, maar bottelgroen, die hemel is nie net blou nie maar koningsblou. Die son is nie net helder nie, maar verblindend helder. Ons het geleer om die son te waardeer en ons sit soos die europeërs met ons kaalbene en arms uitgestrek in die son elke oomblik wat ons kan. Hier kan jy die son geniet sonder die intense hitte in Suid-Afika.
Die warmte en vermoë van die New Zealanders om mens tuis te laat voel in hul land, was vir my ongekend. Ek word nog elke dag oorweldig deur die ervaring van opregte omgee, tyd en 'n oor om te luister, deernis, empatie, bereidheid om hulp te verleen en verdraagsaamheid teenoor ander kulture, godsdiens en mense met ander leefstyle.
Betroubare, veilige en effektiewe publieke vervoer is definitief ook hoog op my lys. Ons het vir 'n hele jaar sonder 'n kar oor die weggekom en ons het Wellington nou al van hoek tot kant deursoek en bekyk, was af na die Suid-Eiland en op na Auckland, alles met busse, treine en ferries.
En dan natuurlik die ervaring van veiligheid! Hier is ook misdaad. Daar was twee moorde hierdie jaar in Wellington :-) (dis waar!) Die een, in 'n huis so tweehonderd meter oorkant die straat van ons af (in die eerste week wat ons hier ingetrek het). Klink vir my soos 'n gay-loversdriehoek. Die moordenaar het voor 'n trein ingespring en is ook dood. Die ander moord was in Desember, 'n joernalis wat vyfuur in die oggend van sy kantoor in die middestad gestap het na sy huis, is aangeval deur twee jongmans en oor die kop geslaan (ek dink nie hul het bedoel om hom dood te slaan nie) en sy beursie is gesteel. Die skuldiges is ook binne twee weke gevang. Maar die euforie van veiligvoel, is onbeskryflik. Die kans dat iemand in jou huis gaan inkom en jou goed steel, aanrand, martel, verkrag of doodskiet, is omtrent nul.
Maar daar was ook pyn, die mees intenste pyn wat ek nog in my lewe ervaar het. Dit het niks met New Zealand te doen nie of met ons lewe hier nie, maar met die feit dat ek my kind en my man in Suid-Afrika agtergelaat het. Sulet se besoek aan ons was die absolute hoogtepunt van die jaar! Maar die oggend toe ons haar moes afsien op die lughawe was die pynlikste ervaring van my lewe. Ek het nooit geweet dat 'n mens 'n emosie as 'n fisiese pyn kan ervaar nie, maar kan nou daarvan getuig. As ek nie beter geweet het nie, sou ek gedink het, ek kry 'n hartaanval so intens was die hartseer.
Dan is daar natuurlik die stryd wat elke vrou met 'n man het. As jy by hom is, weet jy nie altyd wat in sy kop aangaan nie wat nog as jy duisende kilometers van hom af is. Hul mag mos nie oor emosies praat nie en is altyd in beheer van sake. Ek kan nie die magteloosheid beskryf wat ek in hierdie jaar ervaar het in my verhouding met Hendrik nie. In Desember het ek absolute verlatenheid begin ervaar. Ek het gewens dat ek kon vergeet dat ek 'n man het wat in Suid-Afrika woon en dat ek net kon aangaan met my lewe en beplan asof hy die deel daarvan is nie, maar dit is onmoontlik. Ek kon nie van die verlange ontslae raak nie, maak nie saak hoeveel keer ek myself probeer oortuig het dat alles okay is nie. Als was nie okay nie. Die verlange verander in pyn en woede. Hy het beloftes aan ons gemaak en dit verbreek. Dan was daar stiltes en later het ons ook nie meer veel vir mekaar te sê nie, want ons leef in twee verskillende wêrelde. Ek kan syne nie meer verstaan nie en hy weet niks van myne nie, behalwe wat ek hom vertel en wat hy hier lees.
Twee mense het belangrike opmerkings gemaak oor my en Hendrik se verhouding. Iemand het eendag vir my gesê dat ons nie so iets sou aangepak het as ons nie 'n rotsvaste verhouding gehad het nie en Pauline het eendag vir my gevra of ons christene is. Sy het toe opgemerk dat sy verstaan hoekom ons verhouding so 'n afstand kan oorleef. En dan is daar natuurlik liefde. Ek het nog nooit getwyfel oor Hendrik se liefde vir my nie en ek sou nie soveel pyn ervaar het as ek nie regtig lief was vir hom nie. As ek ooit daaroor getwyfel het, was hierdie jaar 'n bevestiging van ons liefde vir mekaar. Ons wag met opgewondeheid na sy koms aan die einde van Maart, maar daar is ook die vrees dat ons albei so verander het dat ons dit nie kan maak werk nie, dat hy nie gaan aanpas nie en gelukkig gaan wees soos ons in New Zealand nie, maar dit is deel van 2012 se beplanning en probleme.
Intussen geniet ek nog die sorgloosheid en onafhanklike lewe sonder 'n man in my lewe (deurnag op my laptop, laatslaap, ronddrentel in pajamas tot die son al warm skyn, doen en gaan waar ek wil, wanneer ek wil, brood en roereier eet vir aandete as ek wil), Wellingtonse heerlike, reënlose 'somer'-dae met baie wind en sonskyn en temperature wat wissel tussen 15 en 21 grade, ons klein, sonnige huisie, vriendelike bure, die vryheid om veilig in die strate te stap, dag en nag met busse en treine te ry, die layback attitude van die New Zealanders (don't worry, you'll get there maw more is nog 'n dag) en om te probeer oorleef op 'n 'luimens' se inkomste.
