Polisieklaering en vingerafdrukke

Ek moes 'n nuwe polisieklaering kry om saam met my aansoek by die New Zealand Teachers Council in te handig. Hulle was nie tevrede met die een wat ons gekry het vir ons  residensie nie. Dit was te oud. Ek sit toe mos nou reeds hier in Wellington en het eerstens nie 'n clue hoe om 'n so iets te kry van hier uit die vreemde nie.

Hendrik bel die die polisie hoofkantoor in Pretoria, maar hul is van mening dat ek in Suid-Afrika moet wees om daarvoor aansoek te doen. Theo, Hendrik se broer wat in Holland woon, vertel toe dat hy in Singapoer was toe hul aansoek gedoen het om Holland toe te gaan. Hy het na die ambassade gegaan en hul het sy vingerafdrukke en alles daar gedoen.

Eerstens werk ek op daardie stadium elke dag agt ure (+ een uur verpligte ete). Daar is nie 'n manier dat ek gedurende kantoorure by die konselaat kan uitkom nie, maar ek en Rialeen kyk op die internet vir die adres en telefoonnommer. Ek probeer hul herhaaldelik gedurende my etensuur bel, maar heellaas geen antwoord nie. Een Maandag werk ek nie en ek sit af na die adres wat ons op die internet gekry het.

Daar aangekom, sien ek geen aanduiding dat die Suid-Afrikaanse konselaat in die Vodafone gebou is nie en op die vlak wat hul aangee, is net 'n parkade. Ek sms Rialeen by die universiteit, maar sy is besig en ek moet 'n halfuur wag. Sy google weer vir my en verseker my dat dit moet in daardie gebou wees. Ek gaan op na 'n vlak waar ek sien daar word aangetoon dat daar prokureurs ens is. Die ontvangsdame daar verseker my dat die konselaat nie in daardie gebou is nie.

Rialeen se ek moet wag sy kom help my nadat haar klas verby is. Ek stap maar biblioteek toe en wag daar vir haar. Sy google weer en vind tog 'n tweede adres. Ons twee is op die einde saam daarheen en sien darem die Suid-Afrikaanse vlag voor 'n gebou en is daarin. Heellaas is die kantore daar, maar dit is toe. Ons ruk en pluk aan die deure, maar nee, dit is gesluit. 'n Hele oggend daarmee heen!

Terwyl ons vir die hysbak voor die kantore staan en wag, sien ek iets wat vir my lyk soos 'n interkom. Ek druk die knoppie en wragtig, iemand antwoord aan die anderkant ( hierdie is New Zeeland nie Suid-Afrika nie. Jul hoef nie die deur te sluit nie). Woeps gaan die deur oop en ons kan ingaan. Dankie tog! Nee, se die dametjie agter glasvensters, hul doen nie vingerafdrukke by die konselaat nie. Sy sal vir my die link email waar ek die nodige vorms kan kry en dan kan ek na die polisiekantore gaan om my vingerafdrukke te laat maak.

Jippie! Nou weet ek ten minste wat om te doen. Ek druk die vorms uit en voltooi dit, maar die res van die week spandeer ek weer my nege ure elke dag by die werk en ek kan eers Saterdagoggend na die Johnsonville polisiekantore gaan. Daar aangekom, so in die omgewing van tienuur, sien ek die deure is toe. Ek sien weereens iets wat lyk soos 'n interkom en ek druk die knoppie. Dit begin lui soos wanneer 'n mens 'n nommer op 'n foon sou bel. Iemand antwoord aan die anderkant, konstabel 'somebody' by die Wellington polisiestasie. Ongelukkig is die polisiekantore net tussen nege en vier uur oop, Maandag tot Vrydag. Hhrrrr!! Ek wil slange vang.

Die volgende week werk ek veertig ure en kan nie tussen nege en vier by die polisie 'n draai maak nie. Rialeen google weer en sien dat in Wellington CBD is die polisiestasie 24/7 oop. Sondag na kerk is ons op die bus stad toe. Nee sorry, hul kan dit nie oor die naweek doen nie, hul het nie genoeg personeel aan diens nie. Ek moet in die week kom gedurende kantoorure.

Nou al goed gatvol, drie weke is nou al verby en ek wil my aansoek in kry by die NZTC, vra ek by die werk om Dinsdag so 'n bietjie later in te kom, sodat ek net gou na nege by die polisiekantore in Johnsonville kan gaan om my vingerafdrukke te maak. Maar moenie glo nie, toe ek daaraan kom, moet ek hoor dat ek 'n afspraak moet maak, want daar is net twee personeellede aan diens en hul doen dit net elke tweede Dinsdag. Ek moet dus twee weke wag voordat ek kan kom om dit te laat doen.

Die mense by die werk lag te lekker en se: "Don't worry, you'll get there" (New Zeelanders se manier van se "more is nog 'n dag".) Wel, na twee weke het ek daar ge-get en is my vingerafdrukke gemaak en my vorms is na Hendrik gepos in Pretoria. Hy het dit na 'n week gekry en gaan ingee en ek wag nou nog vir my polisieklaering. Gelukkig het die vrou by die NZTC gese my aansoek sal in Augustus voor die raad kom al is my polisieklaering nie daar nie. Hul sal net nie my sertifikaat uitreik voordat hul nie die polisieklaering ontvang het nie.

Jul moet dus verstaan dat die polisie hier nie baie werk het nie. Klink my daar is ook nie veel polisiemanne nie. Daar is soos stokou tannies wat jou help by die toonbank. By die Johnsonville kantore het die stokou tannie (sekerlik al in die tagtig) vir my gesê sy is net 'n vrywilliger. Toe ek vir haar se ek sal haar seker weer in twee weke sien as ek my vingerafdrukke kom maak, sê sy sy dink nie so nie. Daar sal seker iemand anders daardie dag werk. Ja sure, ek dink sy was nie seker of sy nog 'met ons sal wees' nie.

Layll Bay

Verlede week het hul 'n bord kom inslaan op die sypaadjie voor ons popspeelhuisie wat se dat dit op 'n veiling verkoop gaan word. Die eienaar kon nie byhou met die paaiemente nie. Hy het vreeslik omverskoning kom vra. Nou ja, miskien sit ons een van die dae op die straat.

Die eienaar is 'n vreeslike vriendelike ouman wat altyd soos 'n boemelaar lyk. Hy bly net om die draai van ons in 'n huis met 'n tuin wat soos 'n bos lyk. Hy voel vreeslike jammer vir my en Rialeen en kom gedurig hieraan om te kyk of alles nog reg is en te hoor hoe dit met ons gaan. Hy kan vreeslik baie praat en partykeer kruip ek weg dat hy nie moet sien ek is hier nie. Hy ry 'n klein bakkie, soos daai ou Nissan bakkies (hier noem hul dit 'n 'truck'). Hy praat altyd van sy truck, dan wil ek lag. Vir my is 'n 'truck' 'n groot voertuig wat goedere van Durban na Johanneburg vervoer. Miskien is ek maar net dom. Maar om terug te kom na John, hy het baie stories te vertel van al die ontwikkelings wat hy gedoen het hier in Johnsonville. Hy vertel nou dat hy 'n 10 hektaar stuk grond ontwikkel het in erwe en nou kry hy dit nie verkoop soos hy beplan het nie agv die swak ekonomie. Hy het dus kontantvloei probleme.

Sy skoonseun kom ook uit Suid-Afrika, Kaapstad. Hul woon tans in Zambie vir 3 jaar, maar John kan nie lekker onderskei tussen Suid-Afrika en Suidelike Afrika nie en praat asof Zambie deel is van Suid-Afrika. Om 'n lang storie kort te maak, vandag het hul die huis geskou en ons moes onsself elders gaan besig hou vir die middag. Ons is toe na Layll Bay. Gelukkig was dit 'n heerlike sonskyndag soos 'n mens op die foto's kan sien. Ek sal nou nie se dit was warm nie, so 13 grade.

 Die Deli waar ons middagete geeet het

Mmm! Njamnjam... noedelslaai, sop en brood, pavlova en flat white vir $22, 'n bargain!

Wellington CBD

Cuba Street 

Cuba straat is bekend vir sy cafe's en coffee shops.

Daar is ook 'n verskeidenheid 'previously loved' klere en meubelwinkels asook vintage stores (maw second hand). Previously loved is hoog mode in NZ ('n vorm van recycle)

 Hier is 'n verskeidenheid straatmusikante, van laerskool kinders tot ou omies wat nog nie uit die 60's ontsnap het nie. Rialeen se vriendin, Emily, studeer opera en sy sing ook hier. sy se sy maak 'n goeie inkomste daaruit.

'n Sambreel by die kruising sodat jy nie nat reen terwyl jy wag nie,

Rialeen drink gereeld 'n filterkoffie by Mr Bunn. Cuba straat is om die draai van die design kampus. $3 koffie is al wat sy kan bekostig :-)

Die Operahuis

Oppad na Courtenay Place

Courtenay Place
Dit is waar die busterminus is in die stad. Die geel bus is Go Wellington en die groen is Mana waarmee ons ry.
Dit is ook die 'lewe' van Wellington. Hier is deurnag vermaak. Prostitusie is wettig in NZ onder sekere voorwaardes. 'n Mens sien dus geen meisies op die hoeke van strate nie, maar hier is 'adult clubs'. Alles is baie diskreet en pla 'n mens nie.

 Ek sien Wellington het darem ook een minibus :-)

 Grafiti kom ook algemeen in Wellington voor soos in ander stede in die wereld

Upper Hutt

Garden Cafe 

Terwyl Hendrik nog hier was (Rialeen het toe reeds begin met orientering by die universiteit), het ons eendag Upper Hutt toe gery. As jy uit die stad ry, is daar 'n groot natuurreservaat waar 'n mens kan kamp. Dit kos $5 (R30) vir 'n staanplek. Jy sit dit in 'n koevert en gooi die geld by die hek in 'n bussie. Oral het mense tente opgeslaan. Daar is kombuisgeriewe en die gewone stortgeriewe en toilette. Ons het by die Garden Cafe iets gedrink. Die omgewing is regtig asemrowend mooi.

Ek en Rialeen het ook eendag met die trein Upper Hutt toe gery, maar dit was maar teleurstellend. Ons kon nie met 'public transport' uit die stad gaan nie en moes maar in die dorpsgedeelte rondhang. Daar gaan nie veel aan nie. Daar is 'n mall met so 10 winkeltjies, koffieplekke en 'n Indiese restourant (waar ons geeet het). Dis soos 'n klein dorpie in 'n groot stad. Ons was op 'n vrydagmiddag daar en al die eetplekke het 4 uur toe gemaak. Ons was net betyds vir die Indiese eetplek wat 3 uur toegemaak het.

Daar is darem teaters waar Rialeen een aand saam met 'n meisie gaan fliek het (sy kom ook van Suid-Afrika af). Dit is omtrent 'n uur se ry met die trein van Wellingtonstasie. Ons moes eers tot op Welllingtonstasie ry en dan weer uitry Upper Hutt toe. Dit was nou nie eintlik die moeite werd nie. Selfs die aand toe Rialeen daar gaan fliek het, moes sy 2 ure voor die tyd hier vertrek en dit het haar weer dieselfde tyd geneem om terug te kom en nog die bult kom uitstap tot by ons huis, in die middel van die nag.

Wellington se weer

Oor die weer kan ek natuurlik boekdele skryf, want almal het ons so bang gepraat. Asof reen en koue die einde van die wereld is. Oral oor die wereld is daar plekke waar dit sneeu of 40 grade word en mense woon nog steeds daar. Maar as jy 'n Transvaler is soos ek wat in Namibie groot geword het, is dit nogal scary.

Wel, ons ondervinding van die weer is baie positief. Dit is nooit so warm soos in Pretoria nie wat vir my 'n baie positiewe punt is. Die uv is baie hoog en die son is superskerp in die somer. Die lang dae in die somer kompenseer vir die kort dae in die winter. Die weer in Wellington verander ook so vinnig dat voordat jy voel jy kan dit nou nie meer vat nie, dan het dit opgehou reen of die son kom uit en die koue verdwyn of die wind gaan le.

Dit is nie langdurige koue of wind of reen nie. In die somer het dit soms vir 3 tot 4 dae gereen en omdat ons nog nie goeie reenjasse gehad het nie, was dit irriterend. Dit is ook koud as dit reen en ons popspeelhuis is nou nie die warmste plek op aarde nie, maar nou het ons 'n verwarmer, mussies, handskoene en reenjasse. Ons verstaan hoe om aan te trek om die weer die beste te verdra. Ons is natuurlik ook meer blootgestel as die meeste ander mense deur dat ons nie 'n kar het nie en elke dag 500 meter moet loop na die busstop en terug, reen, wind of sneeu. Dis so bietjie nie lekker nie, maar ons is nou al fiks en kan die bult met 'n spoed uitstap.

Ons het verwag om ons dood te sukkel om die wasgoed droog te kry en selfs dit was tot nou toe nie so erg nie. As die wind waai, al skyn die son nie, is die wasgoed in 'n japtrap droog. Ons het tot onlangs amper nooit die droeer gebruk nie, nou in die winter is dit meer van 'n probleem omdat die dae so windstil is en ek werk en Rialeen is by die klas. Daar is nie 'n ousie om dit vir ons te doen nie. As ons oor die naweek goed wil doen, is daar nie tyd vir was nie.

Hier het mense 'n 'airer' wat ons 'n druprak sal noem. So, ons was gereeld 'n klein hoeveelheid wasgoed en hang dit op die 'airer' en die volgende dag gaan dit vir 'n klein rukkie in die droeer en sie daar! Ons klere hoef nie eens gestryk te word nie.

Omdat die uv so hoog is, dra die kinders altyd 'n hoed as hul buite speel en ek het ook sommer gou 'n somershoed aangeskaf. Wat baie irriterend is, is my bril wat ek in Suid-Afrika laat maak het kort voor ons daar weg is (op aanbeveling van ander slimmense). Die glasse word donker as jy buiten toe gaan. Glo my, dit werk nie hier nie. My lense is permanent donker, of ek nou binne of buite is. Oral is groot vensters (ook in ons popspeelhuisie) en die uv is so hoog dat my lense nie 'wit' wil word nie. Die mense hier dra ook nie sulke brille nie en dis eintlik 'n verleentheid as jy met mense praat in 'n vertrek en jy het donker lense. Ek probeer dus nou weer oorskakel na kontaklense.

By Specsavers hier kan jy 2 brille vir $280 (R1680) kry en 'n konsultasie kos $40 (R240). Dit is dus glad nie so duur nie. ('n Mens moet nie jou ore uitleen nie.) Almal het ook gese ek moet sorg dat ek my tandarts besoek. Ek het 'n kroon laat vervang en ander werk aan my tande laat doen voordat ons weg is. Die tandarts het drooggemaak, nou sit ek hier en ek kan nie teruggaan na hom om sy brouwerk reg te maak nie. Nou die aand toe ek nog so lekker eet, breek 'n stuk tand af (waar hy gewerk het). Nou moet ek in elkgeval 'n tandarts hier gaan sien.

Dit is wat ons nou maar hier geleer het. Dra die klere wat jy hier koop, want dit pas by die klimaat. Koop beddens hier, want die matrasse het aan die eenkant 'n heerlike skaapwol laag waarop jy in die winter slaap, in die somer draai jy dit weer terug ens ens. Ek is dus baie bly dat ons besluit het om net met 'n tas hier aan te kom. Alles wat ons nou besit, is geskik vir hierdie klam, nat omstandighede of die koue in die winter. Dit het ons R20 000 gekos om alles te koop wat ons nodig gehad het. Dis niks luuks nie en ons sal seker later as ons in 'n groter plek intrek, ons besittings aanvul. Ons het van potte en panne, borde, koppies, stofsuier, wasmasjien, droeer, yskas, mikrogolf, komberse tot 'n sker, 'n klitser, 'n naaldwerkmasjien gekoop. Dit sou ons baie meer gekos het om alles wat ons besit het hierheen te bring.

Ek is weer 'n werkende mens

Die ys was darem gebreek na die eerste halfdag se werkery, maar dit was nogtans stresvol. Randstad bel my 8 uur in die oggend en se waar ek die dag moet gaan werk. Ek moet op die internet soek waar die 'centre' is en hoe om daar te kom met die bus. Daar word van my verwag om teen 9 uur te begin werk. Party dae spring ek vroeg uit die bed, trek aan en wag en dan bel hul nooit. Die betaling wat ek kry, is nie naastenby genoeg vir ons om te oorleef nie.

Een wonderlike oggend lui my foon en dis Justina, die 'manager' van Kindercare Tawa. Hulle het so pas die vorige week geopen. Sy wil eerstens weet hoekom sy nog niks van my gehoor het sedert ons onderhoud nie (die eerste onderhoud waarvoor ek gegaan het in NZ). Daarna vra sy of ek nie as 'n 'reliever' by hul 'centre' wil werk nie. Duh... die volgende dag begin ek daar as 'n 'lunch cover' (nog 'n baie vreemde begrip vir enige Suid-Afrikaner).

Hul kry 'n 'reliever' om in te staan terwyl die onderwysers op ete gaan. Elke onderwyser kry 'n uur onbetaalde, verpligte ete (As jy 8 ure by die werk is, spandeer jy 9 ure by die werk waarvan een uur ete is. Die personeel gaan nie almal op dieselfde tyd op ete nie, maar volg mekaar op. Ek bly dan daar tot almal in die klas klaar op ete was en gaan dan huis toe, dis gewoonlik 3 ure per dag, 11h30 tot 14h30. By die baba's is daar 5 onderwyseresse en hulle ete begin 11uur en eindig 3 uur.

Dis die tyd wat die kinders begin regmaak vir middagete en dan gaan hul slaap, maar die aantal onderwysers tot die aantal kinders mag nooit verminder nie (al slaap hul). Die klas word ook gedurende die tyd skoongemaak. Speelgoed word opgeruim en die kinder se bedjies word uitgesit en na die slaaptyd weer opgeruim. Die tafels, vloere waar die kinders geeet het word gewas asook die kunswasbak en die badkamer word geskrop terwyl die kinders slaap (hier is nie iets soos skoonmakers nie, tot die 'manager' kom met die mop en was die vloere of vat 'n tuinbesem en vee die terrein skoon). Dis 'n baie rustige werk en verg nie baie inisiatief of inspanning nie.

Skielik werk ek amper elke dag, al is dit net vir 'n paar uur. Hul betaal my ook $5 per uur meer as Randstad en ons kan die verskil dadelik agterkom. Ek kan begin asemhaal. Tussenin werk ook nog vir Randstad. Dan besluit Justina, hul wil my nie as 'n 'lunch cover' gebruik nie, maar ek moet instaan as iemand vir die hele dag afwesig is (wat baie gereeld is). Ek werk die eerste en tweede week albei weke 40 ure en uiteindelik 'can we make ends meet'. Daarvandaan gaan dit voor die wind. Randstad bel en bel en ek is permanent by Kindercare. Die klomp by Randstad is redelik geagiteerd met die situasie en ek vra hul om my van hul lys af te haal. Ek is nou wel net 'n 'relief teacher', maar my voet is in die deur.

As jy by een 'centre' werk leer jy hul roetines, gewoontes en reels ken. Jy leer ook die personeel ken met al hul dingetjies en maniertjies. Dit maak sake net soveel makliker vir my. Hul gee ook Vrydagmiddag al vir my die voorlopige tye waarop ek moet werk of Justina bel my Sondagaand. Ek kan dus beter beplan, maar meeste tye bel hul weer as iemand siek word ens. Justina het my al na 10 in die aand gebel of 5h30 terwyl ek nog salig slaap om te vra of ek kan inkom. Natuurlik kan ek altyd inkom, want ek het die geld broodnodig om te oorleef en ek is net te dankbaar om te kan werk!

Ek sal Justina verewig dankbaar wees vir die geleentheid wat sy my gegee het om die rol van 'n 'early childhood educator' in New Zeeland beter te verstaan. Dit kan vir my deure oopmaak as ek eendag geregistreer is. Sy het ook vir my 'n baie positiewe getuigskrif gegee om saam met my aansoek by die Teachers Council in te handig. Weereens voel dit vir my of daar net 'n groter Hand in hierdie gebeure is. Ek het vir presies 2 onderhoude in Wellington gegaan en by albei geleenthede het ek werk gekry en in 3 maande het my situasie radikaal verander. Ons het geld om dinge te doen en te koop wat ons nodig het, ek is deel van 'n groot groep personeel waar ek aanvaar voel en waardeer word. Dit laat my net meer tuis voel in Wellington.

Ek het sulke interessante mense hier ontmoet en soveel geleer van die kultuur in New Zeeland en selfs 'n paar Maori woorde (sukkel nog met die liedjies). 'Morena' wat in sotho 'meneer' beteken, beteken in Maori 'goeie more'. Hier werk 'n student saam met my, haar naam is Tshopu (klink heel African) en die een half Maori-vrou wat ook 'n 'reliever' is se naam is Tshidi (by Filadelfia het daar 2 Tshidi's saam met my gewerk). 'Pakipaki' beteken om hande te klap, 'tamariki' is kinders en 'whanau' verwys na die groter familie wat 'n baie groot rol speel in die Maori-kultuur ens ens.

As ons nie in Johnsonville kom woon het nie, sou ek nie Kindercare Tawa gesien het en Justina ontmoet het nie. Ons lewens kon soveel anders verloop het en ek kon nou nog gesukkel het om werk te kry, want nie een van die ander plekke wat ek my cv na toe gestuur het, het ooit die moeite gedoen om my te antwoord nie of as ek iets gehoor het, was dit negatief.

'n Besoek aan Lower Hutt

Dowse Kunsgalery

 Rialeen voor die Pink Cadalac

 50's cafe

 Met Cadalac en al

Kon nie anders as om 'n hamburger te eet en 'n milkshake te drink nie!